سورفکتانتها (مواد فعال سطحی):
مواد اصلی در شویندهها که با کاهش کشش سطحی آب، توانایی پاککنندگی را افزایش میدهند. نمونهها شامل سدیم لوریل سولفات (SLS) و کوکامیدوپروپیل بتائین هستند.
حلالها:
برای حلکردن سایر مواد و افزایش کارایی شوینده استفاده میشوند. آب، اتانول، و گلیسرین از جمله حلالهای رایج در فرمولاسیون شویندهها هستند.
مواد قلیایی:
ترکیباتی مانند سدیم کربنات (Na₂CO₃) و هیدروکسید سدیم (NaOH) که به افزایش pH کمک کرده و چربیها و آلودگیهای سخت را تجزیه میکنند.
آنزیمها:
مواد پروتئینی که لکههای خاص مانند پروتئینها، چربیها و نشاسته را تجزیه میکنند. آنزیمهای لیپاز، آمیلاز و پروتئاز در شویندهها متداول هستند.
سازندهها (Builders):
ترکیباتی مانند فسفاتها و زئولیتها که سختی آب را کاهش داده و کارایی سورفکتانتها را بهبود میبخشند.
مواد کفزا:
افزودنیهایی مانند دیاتانولآمید که کف پایدار ایجاد کرده و تجربه استفاده از شوینده را بهبود میدهند.
رنگ و رایحه:
برای جذابیت بیشتر، مواد رنگی و عطرهای مصنوعی یا طبیعی مانند روغنهای اسانسی به فرمولاسیون اضافه میشوند.
مواد ضد باکتری:
ترکیباتی مانند تریکلوزان و کلرید بنزالکونیوم که برای افزایش خاصیت ضدعفونیکنندگی شویندهها به کار میروند.
مواد پایدارکننده:
موادی مانند EDTA که برای جلوگیری از تخریب سایر مواد و افزایش عمر مفید شویندهها استفاده میشوند.
مواد نرمکننده آب:
ترکیباتی مانند پلیکربوکسیلاتها که با یونهای کلسیم و منیزیم واکنش داده و از تشکیل رسوب و کاهش کارایی شوینده جلوگیری میکنند.